Zbrodnia Katyńska zajmuje w historii Polski szczególne miejsce, jako symbol bezwzględności totalitaryzmu sowieckiego i kłamstwa, jednocześnie stanowi przykład walki o prawdę, która zwycięża kłamstwo. Z Katyniem kojarzą się dzieje zbrodni popełnionych na polskich oficerach przez organy bezpieczeństwa wewnętrznego Związku Sowieckiego.

Według dokumentów NKWD na przełomie 1939 i 1940 roku, w obozach jenieckich pozostawało ponad 40 tys. żołnierzy polskich. Szeregowych i podoficerów (blisko 25 tys.) władze sowieckie planowały zatrudnić jako darmową siłę roboczą przy budowie drogi łączącej Nowogród Wołyński ze Lwowem oraz w kopalniach surowców strategicznych. Około 15 tys. obywateli polskich, w większości oficerów Wojska Polskiego, znalazło się w tzw. obozach specjalnych NKWD. Generałów, oficerów oraz wysokiej rangi urzędników państwowych – tzn. kadrę dowódczą i elitę inteligencji polskiej – umieszczono w obozie starobielskim. W Ostaszkowie znaleźli się głównie żołnierze Korpusu Ochrony Pogranicza oraz funkcjonariusze Policji Państwowej, Straży Więziennej i Straży Granicznej. Do Kozielska, będącego wcześniej obozem jenieckim dla polskich szeregowych, skierowano oficerów WP.

Stosując się do wytycznych Stalina, ludowy komisarz spraw wewnętrznych ZSRR – Ławrientij Beria, przygotował notatkę, w której proponował, by „niepoprawni, przepojeni nienawiścią, a zarazem wrodzy władzy sowieckiej obywatele polscy, znajdujący się w obozach specjalnych i więzieniach NKWD na Białorusi i Ukrainie, zostali oskarżeni o działalność kontrrewolucyjną, a następnie skazani na karę śmierci”. Notatka ta stała się podstawą dla członków Biura Politycznego KC WKP(b), do podjęcia w dniu 5 marca 1940 r. uchwały nakazującej m.in. sprawę 14 700 jeńców wojennych i 11 tysięcy więźniów […] rozpatrzyć w trybie specjalnym z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary – rozstrzelania (dokument ten był skrywany w archiwach sowieckich aż do 1992 roku.

Uchwała ta łamała IV Konwencję Haską z 18 października 1907 roku dotyczącą praw i zwyczajów wojny lądowej – zapewniającą wszystkim jeńcom wojennym całkowitą ochronę ze strony państwa, które wzięło ich do niewoli.

Akcja rozstrzeliwania polskich jeńców rozpoczęła się w kwietniu 1940 roku i trwała do połowy maja. 

Uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 listopada 2007 roku dzień 13 kwietnia ustanowiony został Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.

Źródło: wojsko-polskie.pl, zdjęcia: Internet